ಗತ

ಎಂದೋ ಅರಳಿ ನಕ್ಕ ಹೂ
ಇಂದೇಕೆ ಜೀವ ಹಿಂಡುತಿದೆ
ಅಂದು ಅದರಂದವನು
ನೋಡಿಯೂ ನೋಡದ ಹಾಗೆ
ಸುಮ್ಮನಿದ್ದುಬಿಟ್ಟೆ
ಅದರ ಆದರ ಅಭಲಾಷೆಗಳನು
ತಿಳಿದೂ ತಿಳಿಯದ ಹಾಗೆ
ಸಾಗಿ ಬಂದುಬಿಟ್ಟೆ
ಆದರಿಂದು ಅಂದ, ಕಂಪು, ಆಹ್ವಾನದ ನಗುವು
ಎಲ್ಲವನೂ ಹೊತ್ತು ದಿಗ್ಗನೆದ್ದು ನಿಂತು ಬಿಟ್ಟಿದೆ
ಮನದ ಸ್ಮರತಿ ಪಟಲದಲಿ

ವರುಷಗಳೇ ಉರುಳಿದವು
ಹೂವಿನ ಪಕಳೆಗಳುದುರಿ
ಮಗಿ ಕಾಯಾಗಿ ಹಣ್ಣು ಬೀಜಗಳಾಗಿ
ಮತ್ತಷ್ಟು ವೃಕ್ಷಗಳೇ ಬೆಳೆದಿರಬೇಕು

ಸಮಯ ನಿಂತ ನೀರಲ್ಲವೆಂಬ ಮಾತು
ನೆನಪಾಗುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ, ಬಯಸಿದ ನೀರು
ಹರಿದು ಮುಂದೆ ಹೋಗಿರುವುದು, ಇನ್ನಾರ ಪಾಲಿಗೋ
ಈಗಲಾದರೂ ಬಂದ ನೀರನ್ನೇ
ಬೊಗಸೆ ತುಂಬಿಕೊಂಡುಬಿಡಬೇಕೆಂದರೆ
ಕಡು ಬೇಸಿಗೆ,
ಹರಿವ ನೀರು ಪಾತಾಳ ಸೇರಿದೆ, ಕೈಗೆಟುಕದಂತೆ
ನಾನೂ ಕಾದು ಕುಳಿತಿದ್ದೇನೆ,
ಪ್ರವಾಹವನೇ ಉಕ್ಕಿ ಹರಿಸುವ ಒಂದು ಮಳೆಗೆ
ಸ್ವಾತಿಗಾಗಿ ಕಾಯ್ದ ಕಪ್ಪೆ ಚಿಪ್ಪಿನಂತೆ

ನಡೆದುಬಿಡಬೇಕು

ತುಂಬು ಮನಸಿನ ಪ್ರತಿ ಮಾತಿನಲೂ
ಜೀವದೊಲುಮೆಯ ಸೆಲೆಯಿರಬೇಕು.
ಕಣ್ಣು ಕಾಣುವ ಪ್ರತಿ ಕನಸಿನಲೂ
ಬರಿಯ ವೈಭವದ ಮೆರವಣಿಗೆಗಳೇ ನಡೆದಿರಬೇಕು

ಜೀವನದ ಪ್ರತಿ ತಿರುವುಗಳೂ ಗೊಂದಲದ ಗೂಡುಗಳೇ,
ಸರಿ ದಾರಿಯಲಿ ಕ್ರಮಿಸಿದರೆ ತಾನೇ
ಕನಸುಗಳೆಲ್ಲ ನನಸಿನ ಮನೆ ಸೇರುವುದು

ಮಲಗಿ ಏಳುವ ನಡುವೆ ಗಂಟೆಗಳೇ ಸರಿದಿರುತ್ತವೆ
ಎನೋ ಮಾಡಲೆಂದು ಯೋಚಿಸುವ ಮೊದಲೇ
ದಿವಸಗಳೇ ಸರಿದಿರುತ್ತವೆ
ಕೂಡಿ ಕಳೆದು ಗುಣಿಸಿ ಬಾಗಿಸಿ
ಕೊನೆಗೆ ನಿರ್ಧರಿಸಿ ಬದುಕಲು
ಸಾವಿರ ವರುಷಗಳಿಲ್ಲ ಜೀವನದಲ್ಲಿ
ಯೌವನದ ಪ್ರತಿ ಕ್ಷಣಗಳೂ ಕೌತುಕದ ಮುದ್ರಿಕೆಗಳೇ,
ಒತ್ತಿಬಿಡಬೇಕು ಜೀವನದ ಹಾಳೆಗಳ ಮೇಲೆ.
ಸರಿಯೋ ತಪ್ಪೋ ಯೋಚಿಸಲೆಂದು
ಕಣ್ಣು ಕಾಣದ ಕಿವಿಯು ಕೇಳದ ಮನಸು ಮಾತ್ರ ಮಂಥಿಸುವ
ಮುಪ್ಪು ಇದ್ದೇ ಇದೆಯಲ್ಲವೇ

ಎಂದೋ ಪಡೆದ ತಿರುವು ಅಂದು ಎಲ್ಲಿಗೋ ಎಳೆದು ನಿಲ್ಲಿಸಿರಬಹುದು,
ಹಿಂತಿರುಗುವೆನೆಂದರೂ ದಾರಿ ಗೊತ್ತಾಗದಂತೆ.
ಮುಂದಿನ ಬಗ್ಗೆ ಇಂದು ನಿಂತು ನೆನೆಸಿದಾಗ ತಾನೇ
ಚಿಂತಿಸುವ ವ್ಯರ್ಥ ಗೊಡವೆ.
ನಿಲ್ಲದೇ ನಡೆದರಾಯಿತು, ದಾರಿ ಮುಗಿಯುವತನಕ
ಇಲ್ಲವೇ ನಾನು ಮುಗಿಯುವತನಕ

ಎರಡು ಮುಖಗಳು

ಬದುಕಿನ ಪ್ರತಿ ಅಡ್ಡ ದಾರಿಗೂ ಒಂದು ಕೊನೆಯಿರುವುದು
ಮುಖ್ಯ ದಾರಿಗಿರುವಂತೆಯೇ
ಪ್ರತಿ ಸುಳ್ಳಿಗೂ ಒಂದು ಬೆಲೆಯಿರುವುದು
ಸತ್ಯಕ್ಕಿರುವಂತೆಯೇ
ಪ್ರತಿ ಮೋಸಕ್ಕೂ ಒಂದು ಮೌಲ್ಯ ಸಿಗುವುದು
ಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆಗೆ ಸಿಕ್ಕಂತೆಯೇ
ಪ್ರತಿ ಕನಸಿಗೂ ಒಂದು ಖುಷಿಯಿರುವುದು
ನನಸಿಗಿರುವಂತೆಯೇ
ಆದರೂ...
ಅಡ್ಡದಾರಿಯಲಿ ಸುಳ್ಳಿನ ಸೆರಗನೊದ್ದು
ಮೋಸ ಮಾಡಿ ಗಳಿಸಿದ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಸಿಖಗಳೂ
ಏತಕೋ ಕರಗಿ ಹೋಗುತ್ತವೆ ಕನಸಿನಂತೆಯೇ
ನೋವುಗಳು ಮಾತ್ರ ಮನ ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ ನನಸಿನಂತೆಯೇ

ಕವನದಂತಹ ಸಾಲುಗಳು

ಕೆಲ ಸಂದಿಗ್ಧಗಳು ಜೀವವನ್ನೇ ಹಿಂಡುತ್ತವೆ,
ಏನೊಂದೂ ಅರ್ಥವಾಗದೇ...
ಬದುಕು ಹೀಗೇ ಇರಬೇಕೆಂದು ಬಯಸಿದ
ಮನಸು ಘಾಸಿಯಾದ ಪ್ರತಿ ಕ್ಷಣಗಳೂ
ಬಹುಶಃ ಹೀಗೆಯೇ ಇರುತ್ತವೆಯೆನೋ

ಎದೆಯಲೊಸರುವ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ನೋವಿಗೂ
ಪದಗಳು ಸಿಗುವುದು ಅಪರೂಪ
ಆದರೂ ಪ್ರತಿ ನೋವಿನ ಕ್ಷಣದಲೂ
ಏನಾದರೊಂದು ಬರೆಯಬೇಕೆನಿಸುತ್ತದೆ
ಏನೂ ಬರೆಯಲಾಗದೇ ಮನ ತಡವರಿಸುತ್ತದೆ
ತಡವರಿಸಿ ಬರೆದ ಮಾತುಗಳೆಲ್ಲ ಬಿಕ್ಕಲನ ಮಾತಿನಂತೆ
ತಾಳ್ಮೆಯಿದ್ದರೆ ತಿಳಿದಾವೂ...
ಇಲ್ಲವೆಂದರೆ ಪದಪುಂಜ ಪದಬಂಧದಂಂತೆ ಭಾಸವಾಗಿ
ಪುಸ್ತಕವಾದರೆ ಪುಟ ತಿರುವಿ, ಹಾಳೆಯಾದರೆ ಹರಿದೆಸೆದು
ಮುಂದೆ ನಡೆದಾರೂ...

ಹುಚ್ಚು ಕುತೂಹಲಕೊಂದು ಚಿಕ್ಕ ಪೂರ್ಣವಿರಾಮ ಇಡುವೆನೆಂದರೂ
ಮನಸು ಕೇಳುವುದುದೊಡ್ಡ ಪೂರ್ಣವಿರಾಮ ಎಂತಹುದು?
ಆದರ ಈದರಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಬದಿಗೆ ಸರಿಸಿದಾಗಲೂ
ನಾನು ಬರೆದುದು ಶ್ರೇಷ್ಠವೇ, ಏಕೆಂದರೆ
ನನ್ನ ಮನದ ಸಂದಿಗ್ಧಗಳಿಗೆಲ್ಲ ನಿರಾಳತೆಯ ಸಿಂಚನವನುಣಿಸಿದ ಸಾಲುಗಳವು

ಕರೆಂಟ್ ಇನ್ ಕರ್ನಾಟಕ

ನಮ್ಮ ಏರಿಯಾಕ್ ಕರೆಂಟು ಬಂತು
ಕರೆಂಟು ಜೊತೆಗೆ ಕಂಬ ಬಂತು,
ಮನೆಯಲಿ ದೀಪ ಉರಿಯಲೆ ಇಲ್ಲ,
ಶೆಲ್ಲಿನ ರೇಡಿಯೊ ಹೇಳ್ತಾಯಿತ್ತು, ಲೋಡ ಶೆಡ್ಡಿಂಗು
ಆದ್ರೆ ನಮ್ಮ ರೂಬಿಗ್ ಬೇಜಾರಿಲ್ಲಾ,
ಕಂಬದ ಪಕ್ಕ ನಿಲ್ತಾಯಿತ್ತು ಕಾಲು ಎತ್ಕೊಂಡು.

ಬಡವನ ರಾತ್ರಿ

ಹೊತ್ತು ಮುಳುಗಿದ ಮೇಲೆ ಕತ್ತಲಾಗುವುದು
ದೀಪದ ಬೆಳಕು ಕಾಣಲು ಕತ್ತಲಿದ್ದರಷ್ಟೇ ಸಾಲದು
ದೀಪದಲಿ ಎಣ್ಣೆಯೂ ಇರಬೇಕು.

ಕತ್ತಲಾದ ಮೇಲೆ ಜಗವೇ ಮಲಗುವುದು
ಮಲಗಲು ಬರೀ ಹಾಸಿಗೆಯಿದ್ದರಷ್ಟೇ ಸಾಲದು,
ಹಸಿದ ಹೊಟ್ಟೆಯೂ ತುಂಬಬೇಕು.

ರಾತ್ರಿ ಹಸಿವಾದರೆ ಕೂಸು ಅಳುವುದು,
ಅದರಳು ನಿಲ್ಲಲು ಬಾಯಲ್ಲಿ ಮೊಲೆಯಿಡಟ್ಟರಷ್ಟೇ ಸಾಲದು,
ನನ್ನವಳ ಎದೆಯಲ್ಲಿ ಹಾಲೂ ಇರಬೇಕು.

ಅರ್ಥವಿಲ್ಲದ ಪ್ರಶ್ನೆ

ಅದೆಷ್ಟೊ ದಿನ ಊಟ ಬಿಟ್ಟೆ,
ರಾತ್ರಿಯೆಲ್ಲ ನಿದ್ದೆಗೆಟ್ಟೆ,
ಮನಸೆಂಬುದೇ ಮುಳ್ಳಾಗಿ,
ಎದೆಗೆ ಚುಚ್ಚಿದ ನೋವನ್ನೂ ಸಹಿಸಿದೆ.
ಸುತ್ತಲಿನವರು ನೋಡಿ ನಕ್ಕಾಗ,
ಆದ ಅವಮಾನವನ್ನೂ ಭರಿಸಿದೆ.
ಆದರೂ ನೀನು ಸಿಗಲಿಲ್ಲವೆಂದ ಮೇಲೆ,
ನನ್ನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ನೀ ನೀಡಿದ ನೋವಿಗೆಲ್ಲ ಏನು ಅರ್ಥ?